Happy Kids Book Club: Aflevering 11
Boek: Wat doet dat ukkie hier?
AFLEVERING 11: VERANDERING
Grote mijlpalen in het leven zijn typische momenten waarop we al eens grijpen naar kinderboekjes om gesprekken te voeren met onze kids, om beter te begrijpen wat er aan het gebeuren is, of gewoon om ons minder alleen te voelen in wat we meemaken. Een ontzettend ingrijpende verandering voor kinderen, is wanneer er een broertje of zusje bijkomt in het gezin – en op dat moment raad ik “Wat doet dat ukkie hier” aan.
Het is een boekje op rijm, wat ik – als het goed gedaan wordt – altijd leuk vind om voor te lezen. Het zorgt voor een leuk ritme, maar ook voor de nodige humor, en als ik mijn didactische pet op zet, vind ik de creativiteit die nodig is om te rijmen ook altijd bevorderlijk voor de uitbreiding van de woordenschat (ik heb zelf ook even moeten opzoeken wat ‘jeremiëren’ betekent). De illustraties vind ik ook een feestje, want die zijn fijn hedendaags en zorgen daardoor (bij ons althans) voor een hogere graad van herkenning.
Maar het belangrijkste blijft natuurlijk het verhaal – en dat is ook herkenbaar van A tot Z. Evi’s ouders komen op een dag thuis met een ‘ukkie’, maar Evi moet er niet van weten. Het maakt lawaai, ruikt vies, en eist ook nog eens alle aandacht van haar mama en papa op. Evi daarentegen moet stil en voorzichtig zijn, en ze heeft het er al snel helemaal mee gehad.
“Evi moét altijd iets, zoals stil zijn en lief zijn,
niet steeds zo zeuren en op tijd in haar bed zijn…
Maar daar is toch helemaal niks aan!
Kan dat ukkie niet gewoon weer gààn?”
Tot ze ten einde raad gedreven door ukkie’s gebrul een liedje begint te zingen, en Evi het magische effect meemaakt van voor het eerst écht contact te maken met een baby. Het lost niet alles op – het gebrul keert al snel terug – maar wat wel veranderd is, is Evi’s houding. Toegegeven, dat gaat wel erg snel en gemakkelijk in het verhaal, ten opzichte van de vele pagina’s ergernis die eraan voorafgaan. Maar dat zou zeker een bewuste keuze kunnen zijn. Ik weet niet hoe dat bij jullie gaat, maar op mijn kinderen heeft het een veel grotere impact wanneer ik hen eerst voldoende ‘zie’ en bevestig in de moeilijkheid die ze ervaren, en daarna pas probeer om hen ‘het positieve’ van iets te laten inzien.
Wat ik ook zo leuk vind aan dit verhaal, is dat het heel open laat wat de ouders denken, en dat je dat dus zelf mee kan gaan invullen. Ik kan me goed inbeelden dat je als ouder met je kind kan delen dat je je ook wel eens ergert aan het brullen van de baby – dat het voor jou ook geen rozengeur en maneschijn is. Of dat je het ook wel triest vindt dat er minder tijd overschiet voor tijd tussen jullie tweetjes (of drietjes, viertjes – naargelang de voorgaande situatie bij jullie thuis).
Het is met andere woorden een fijn verhaal dat niet te zeemzoet doet over een pasgeboren baby, en ook niet de verwachting schept dat iedereen de hele tijd grote fan is van het nieuwe gezinslid. Het laat met andere woorden toe dat iedereen even zoekt naar een nieuwe plek en moet wennen aan een nieuwe situatie – en dat lijkt me veel dichter aanleunen bij de realiteit van een gezinsuitbreiding…